U chorego z częstoskurczem z szerokimi zespołami QRS niezwykle istotne jest ustalenie, czy jest to częstoskurcz komorowy (VT) czy nadkomorowy (SVT). Ma to znaczenie na etapie decyzji o sposobie doraźnego leczenia w izbie przyjęć, a także w ustaleniu optymalnego długoterminowego postępowania i rokowania [1]. Około 80% częstoskurczów z szerokimi zespołami QRS to VT, pozostałe 20% to SVT. W przypadku SVT szerokie zespoły QRS mogą być wywołane śródkomorowymi zaburzeniami przewodnictwa, które można podzielić na czynnościowe, organiczne (uprzednio obecny lub zależny od częstości blok prawej lub lewej odnogi pęczka Hisa) lub zależne od leków czy zaburzeń elektrolitowych (leki antyarytmiczne klasy I, hiperkaliemia). Inną przyczyną szerokich zespołów QRS podczas SVT jest depolaryzacja komór z dala od układu Hisa-Purkinjego albo wskutek obecności dodatkowego szlaku przedsionkowo-komorowego (preekscytacja), albo sztucznej stymulacji komór wyzwalanej aktywnością przedsionków (stymulacja w trybie DDD lub VDD).
W dalszej części artykułu opisano najważniejsze kliniczne i elektrokardiograficzne cechy pomocne w ustaleniu trafnego rozpoznania.