W celu weryfikacji tej hipotezy przeprowadzone zostało badanie, w którym wzięło udział 4071 pacjentów losowo przydzielanych do dwóch grup. W pierwszej z nich celem leczenia było obniżenie ciśnienia tętniczego krwi o 10-25% w ciągu doby oraz poniżej 140/90 mmHg w ciągu 7 dni, a w drugiej nie stosowano leczenia przeciwnadciśnieniowego. Za główny punkt końcowy przyjęto zgon lub występowanie poważnej niepełnosprawności po 2 tygodniach od wystąpienia pierwszych objawów udaru. Badanie dotyczyło pacjentów, u których nie stosowano trombolizy. Średnie początkowe ciśnienie tętnicze krwi wynosiło 165 mmHg. W ciągu pierwszej doby spadło ono o 13% w grupie badanej i o 7% w grupie kontrolnej. Spadki w ciągu tygodnia wyniosły odpowiednio 18% i 12%. Iloraz ryzyka wystąpienia punktu końcowego w grupie badanej względem grupy kontrolnej wyniósł 1.0. Również po 3 miesiącach od wystąpienia udaru nie stwierdzono różnic w częstości występowania punktu końcowego w obu grupach. Przedstawione przez He i wsp. dane pokazują, że obniżanie ciśnienia tętniczego nie jest skuteczną strategią terapeutyczną w ostrym udarze niedokrwiennym mózgu.

Źródło: He J, Zhang Y, Xu T, i wsp. Death and Major Disability in Patients With Acute Ischemic Stroke. The CATIS Randomized Clinical Trial. JAMA 2014; 311(5):479-489.