Do eksperymentu włączono 237 chorych, u których stężenie potasu w surowicy krwi zawierało się w przedziale między 5,1 a 6,5 mmol/L. Przez cztery tygodnie otrzymywali oni patiromer w dawce 4,2 lub 8,2 g dwa razy dziennie. W tym czasie średnie zmniejszenie stężenia potasu we krwi wyniosło 1 mmol/L. Po czterech tygodniach fazy wstępnej 76% uczestników eksperymentu było w normokaliemii. Zostali oni włączeni do trwającej 8 tygodni dalszej części badania, w ramach której kontynuowano patiromer lub zamieniano go na placebo. Nawrót hiperkaliemii (co najmniej 5,5 mmol/L) stwierdzono u 15% osób przyjmujących patiromer oraz u 60%, którym podawano placebo (p < 0,001). Na podstawie uzyskanych wyników Weir i wsp. stwierdzili, że stosowanie patiromeru u przyjmujących leki działające na układ renina-angiotensyna-aldosteron chorych z przewlekłą niewydolnością nerek było związane zarówno ze zmniejszeniem stężenia potasu we krwi, jak i mniejszym ryzykiem nawrotu hiperkaliemii.

Źródło: Weir MR, Bakris GL, Bushinsky DA, i wsp. Patiromer in Patients with Kidney Disease and Hyperkalemia Receiving RAAS Inhibitors. NEJM 2014; doi: 10.1056/NEJMoa1410853.