Jednak w odróżnieniu od troponiny I oraz N-końcowego fragmentu mózgowego peptydu natriuretycznego (NT-proBNP, N-terminal of the prohormone brain natriuretic peptide) GDF-15 nie został do tej pory zbadany w migotaniu przedsionków. Wallentin i wsp. przeprowadzili ocenę przydatności GDF-15 w migotaniu przedsionków u 14 798 pacjentów biorących udział w badaniu ARISTOTLE (Apixaban for Reduction in Stroke and Other Thromboembolic Events in Atrial Fibrillation). Długość okresu obserwacyjnego wyniosła 1,9 roku. Mediana stężenia GDF-15 wyniosła 1383 ng/L (rozstęp międzykwartylowy 977-2052 ng/L). W porównaniu populacji najwyższego i najniższego kwartyla stężenia GDF-15 stwierdzono różnice w częstości występowania powikłań migotania przedsionków, które w przeliczeniu na rok wyniosły odpowiednio: udar mózgu lub zatorowość – 2,0% i 0,9%, poważne krwawienie – 4,5% i 1,2%, zgon – 7,2% i 1,3% (p < 0,001 dla wszystkich porównań). GDF-15 dostarczał nowych informacji o wartości prognostycznej, niedostępnych poprzez wykorzystanie kwestionariuszy i ocenę kliniczną. Wartość GDF-15 w przewidywaniu ryzyka zgonu i poważnego krwawienia pozostawała niezależna od troponiny I i NT-proBNP. Autorzy zwrócili uwagę, że GDF-15 nie było modyfikowane terapią apiksabanem, który niezależnie od tego przynosił korzyści kliniczne. Wyniki wskazują na potencjalną przydatność GDF-15 w przewidywaniu ryzyka zgonu, poważnego krwawienia i udaru mózgu u chorych z migotaniem przedsionków.

Źródło: Wallentin L, Hijazi Z, Andersson U, i wsp. Growth Differentiation Factor 15, a Marker of Oxidative Stress and Inflammation, for Risk Assessment in Patients with Atrial Fibrillation: Insights from the ARISTOTLE Trial. Circulation 2014; online ahead of prin