1. U pacjentów z migotaniem przedsionków wywołanym zmianami związanymi z chorobami zastawek potencjalnie wymagającymi interwencji zabiegowej, u których ryzyko powikłań zakrzepowo-zatorowych ocenione w skali CHA2DS2-VASc [1] wynosi co najmniej 2 należy włączyć leczenie przeciwkrzepliwe ukierunkowane na utrzymanie INR w zakresie 2-3. Postępowanie to jest uzależnione od niskiego ryzyka powikłań krwotocznych.
2. U chorych z migotaniem przedsionków, które nie jest wywołane zmianami zastawkowymi będącymi wskazaniem do leczenia zabiegowego, z punktacją w skali CHA2DS2-VASc wynoszącą co najmniej 2, również należy włączyć doustną terapię przeciwkrzepliwą zorientowaną na utrzymanie INR w zakresie 2-3. Jest to także uzależnione od małego ryzyka powikłań krwotocznych. Alternatywę stanowią dabigatran, apiksaban i rywaroksaban. Szczególne znaczenie w dobrze terapii mają takie czynniki, jak: ryzyko krwawienia wewnątrzczaszkowego, koszt i możliwość interakcji lekowych. U tych chorych z migotaniem przedsionków, które nie zostało wywołane zmianami zastawkowymi nadającymi się leczenia zabiegowego, z oceną w skali CHA2DS2-VASc równą 0 leczenie przeciwkrzepliwe należy pominąć. W przypadku gdy punktacja w skali CHA2DS2-VASc wynosi 1 rozważyć można trzy opcje: brak leczenia przeciwkrzepliwego, leczenie przeciwkrzepliwe (w przypadku małego ryzyka powikłań) i kwas acetylosalicylowy.
3. U pacjentów, u których niemożliwe jest przewlekłe leczenie przeciwkrzepliwe, należy rozważyć zamknięcie jamy uszka lewego przedsionka. Takie postępowanie wymaga spełnienia dwóch warunków: małej częstości powikłań po zabiegu wykonanym w danym ośrodku oraz możliwość prowadzenia leczenia przeciwkrzepliwego przez co najmniej 45 dni od wykonania procedury.

[1] clincalc.com/Cardiology/Stroke/CHADSVASC.aspx

Źródło: Meschia JF, Bushnell C, Boden-Albala B, i wsp. Guidelines for the Primary Prevention of Stroke. A Statement for Healthcare Professionals From the American Heart Association/American Stroke Association. Stroke 2014; doi:10.1161/STR.0000000000000046.