Do randomizowanego badania zakwalifikowano 455 chorych na mięsaki o 2 lub 3 stopniu złośliwości. Włączeni do badania chorzy mieli poniżej 60 lat. W jednym ramieniu badania chorzy otrzymywali 75 mg/m2 doksorubicyny z 10 g/m2 ifosfamidu podawanym przez 4 dni oraz z pegfilgrastimem, w drugim 75 mg/m2 doksorubicyny. W grupie leczonej dwoma cytostatykami zaobserwowano wyższy odsetek obiektywnych odpowiedzi klinicznych po zastosowanym leczeniu – 26% vs 13%. U chorzy otrzymujących doksorubicynę skojarzonej z ifosfamidem zanotowano również dłuższą medianę przeżycie wolnego od progresji (PFS – progression free survival) – 7.4 vs 4.6 miesięcy (HR 0.74, p=0.003). Jednak nie zaobserwowano różnicy w zakresie mediany całkowitego przeżycia chorych (OS – overall survival) pomiędzy badanymi grupami.
Wyniki powyższego badania potwierdzają, że u chorych na zaawansowane lub przerzutowe mięsaki tkanek miękkich standardem postepowania jest zastosowanie doksorubicyny w monoterapii. Leczenie składające się z doksorubicyny z ifosfamidem można rozważyć u chorych poniżej 60 roku życia, u których konieczne jest zmniejszenie masy nowotworowej powodującej objawy kosztem jednak wyższej toksyczności terapii (gorączka neutropeniczna 47% vs 13% oraz niedokrwistość 35% vs 4%).

Źródło: W.T.A. van der Graaf, I. Judson, J. Verweij et al. Results of a randomised phase III trial (EORTC 62012) of single agent doxorubicin versus doxorubicin plus ifosfamide as first line chemotherapy for patients with advanced or metastatic soft tissue sarc