Dotyczyły one okresu leczenia długości 6 tygodni. Autorzy stwierdzili, że starszy wiek, większa otyłość, a także mniejsze stężenia białka C-reaktywnego oznaczanego we krwi metodą o wysokiej czułości były związane z lepszymi wynikami leczenia hipolipemicznego. Do parametrów odzwierciedlających lepszą odpowiedź na leczenie zaliczono: spadek stężenia cholesterolu frakcji lipoprotein niskiej gęstości (LDL, low-density lipoprotein), cholesterolu frakcji innych niż wysokiej gęstości, trójglicerydów i apolipoproteiny B. Osiągnięcie zaplanowanych celów leczenia było łatwiejsze u kobiet, a także u osób z niższymi wyjściowymi stężeniami cholesterolu LDL i trójglicerydów. Nie wykazano zależności między skutecznością leczenia hipolipemicznego a cukrzycą, insulinoopornością, stężeniem glukozy we krwi żylnej na czczo i wartościami ciśnienia tętniczego. W analizowanym badaniu wyższa skuteczność cechowała ezetymib i simwastatynę w dawkach 10 i 20 mg oraz 10 i 40 mg niż atorwastatynę w dawkach 10, 20 i 40 mg. Warto dodać, że w lipcu 2013 r. Amerykańskie Towarzystwo Lipidologiczne (National Lipid Association) wydało liczące 79 stron stanowisko w sprawie różnych aspektów zależności między otyłością i dyslipidemią [1].

[1] Bays HE, Toth PP, Kris-Etherton RM, i wsp. Obesity, adiposity, and dyslipidemia: A consensus statement from the National Lipid Association. Journal of Clinical Lipidology 2013; 7(4):304-383.

Źródło: Robinson JG, Ballantyne CM, Hsueh WA, i wsp. Age, abdominal obesity, and baseline high-sensitivity C-reactive protein are associated with low-density lipoprotein cholesterol, non-high-density lipoprotein cholesterol, and apolipoprotein B responses to ezet