Prognozy demograficzne przewidują, że do 2050 r. liczba osób w wieku powyżej 65 lat wzrośnie prawie dwukrotnie, a osób powyżej 80 lat – ponad trzykrotnie. Starzenie się populacji oznacza wzrost liczby osób cierpiących na choroby otępiennymi, w tym na chorobę Alzheimera, która jest najczęstszą postacią otępienia u osób powyżej 65 roku życia. W Polsce ma ją około 250 tys. osób.


W lutym 2009 r. Parlament Europejski przyjął deklarację o uczynieniu choroby Alzheimera priorytetem polityki zdrowotnej w krajach Unii Europejskiej oraz zlecił opracowanie narodowych planów alzheimerowskich. Takie plany wdraża już 13 europejskich państw. Polska jeszcze go nie wprowadziła i nawet nie wiadomo, kiedy taki plan powstanie.


Koszty obciążają opiekunów
Wdrożenie Narodowego Planu Alzheimerowskiego jest konieczne ze względu na pilną potrzebę rozwiązania wielu problemów dotyczących chorych i ich opiekunów.
Obecnie w Polce brakuje ośrodków dziennej i całodobowej opieki. „W całej Polsce jest ich najwyżej 15, przykładowo w Warszawie są tylko dwa. Jeden dla 12 pacjentów, drugi dla 40. Trudno się więc dziwić, że około 25-35 proc. chorych w Polsce trafia do domów pomocy społecznej lub prywatnych domów opieki. Dzieje się tak najczęściej, gdy choroba jest już poważnie zaawansowana, a opiekunowie pacjenta nie są już w stanie zapewnić mu odpowiedniej opieki i bezpieczeństwa w domu – mówiła Alicja Sadowska, przewodnicząca zarządu Polskiego Stowarzyszenia Pomocy Osobom z Chorobą Alzheimera. - Koszty pobytu w specjalistycznym ośrodku dla chorych na alzheimera wynoszą około 4,7 tys. miesięcznie i rodzina musi je pokryć z własnej kieszeni. Do tego dochodzą koszty leków i pieluchomajtek, bo refundowane jest tylko 60 sztuk miesięcznie.”

Kłopot z diagnozą
Problemem jest wczesne diagnozowanie tego schorzenia. Z badań europejskich wynika, że od wystąpienia pierwszych objawów choroby do jej rozpoznania upływają w Polsce 23 miesiące, w Niemczech jest to 10 miesięcy, a we Włoszech – 14. W naszym kraju rozpoznaje się i leczy tylko około 20 proc. osób z otępieniem.
„Od 2006 r. nie ma ani jednej poradni alzheimerowskiej, poradni zaburzeń pamięci, co oznacza, że diagnostyka ambulatoryjna nie istnieje. Tak więc to, co byłoby najlepsze dla chorego, czyli jednodniowa multidyscyplinarna diagnoza pozostaje w sferze marzeń” – mówiła prof. dr hab. n. med. Maria Barcikowska, wiceprezes Polskiego Towarzystwa Alzheimerowskiego, kierownik Kliniki Neurologii i Oddziału Alzheimerowskiego CSK MSWiA w Warszawie.
Zdaniem prof. Barcikowskiej, lekarze poz, którzy jako pierwsi powinni rozpoznać chorobę, boją się stawiać diagnozę samodzielnie. Uważają, że niezbędne są wyniki konsultacji specjalisty i najczęściej kierują chorego do specjalisty w celu potwierdzenia swojego podejrzenia. „Do tego lekarz pierwszego kontaktu nie ma prawa skierować chorego na badania neuroobrazowe – ma je tylko specjalista. Zważywszy, że przeciętne oczekiwanie na wizytę u specjalisty trwa przynajmniej pół roku, jeżeli chory ma zaburzenia poznawcze w przebiegu guza lub krwiaka mózgu, nie uzyska wcześniej niezbędnej pomocy” – komentowała prof. Barcikowska.


Poprawa wczesnej diagnostyki i szybkie wdrażanie terapii, którą dysponujemy, pomogłyby średnio o dwa lata wydłużyć czas samodzielnego funkcjonowania chorego i zmniejszyć liczbę osób w najbardziej nasilonych stadiach otępienia – oszacował prof. dr hab. n. med. Tadeusz Parnowski z Instytutu Psychiatrii i Neurologii w Warszawie.


Z tych wszystkich powodów eksperci uznają, że bez opracowania i wdrożenia Narodowego Planu Alzheimerowskiego, który wytyczy standardy diagnostyki i opieki dla osób z chorobą Alzheimera i innymi zespołami otępiennymi, Polska nie poradzi sobie z ogromną rzeszą chorych w przyszłości.

Iwona Kazimierska
źródło: http://pulsmedycyny.pl/2669894,73352,czy-chorzy-na-alzheimera-doczekaja-sie-europejskich-standardow-leczenia