Za źródła danych w pierwszej fazie analizy posłużyły opublikowane artykuły i doniesienia, bazy zawierające dane pochodzące z badań naukowych, a także tzw. „szara literatura”, czyli różnego typu nierecenzowane teksty naukowo-techniczne. Strategię włączenia wentylacji nieinwazyjnej zaraz po zakończeniu wentylacji inwazyjnej porównano z samym przerywaniem wentylacji inwazyjnej. Dwóch ekspertów niezależnie oceniało jakość dowodów i klasyfikowało wyniki. Za główny punkt końcowy Burns i wsp. przyjęli śmiertelność. Ostatecznie w analizach uwzględniono 16 badań. Łącznie wzięło w nich udział 994 pacjentów, w tym większość z przewlekłą obturacyjną chorobą płuc (POChP). Ryzyko zgonu przy wentylacji nieinwazyjnej względem samego przerwania wentylacji inwazyjnej wyniosło 0.53 (95% przedział ufności 0.36-0.80). Niższe było także ryzyko zapalenia płuc związanego z wentylacją mechaniczną (ryzyko względne RR = 0.25), niepowodzenia w przerwaniu wentylacji mechanicznej (RR = 0.63). tracheotomii (RR = 0.19) i konieczności ponownej intubacji (RR = 0.65). Stosowanie wentylacji nieinwazyjnej było także związane ze skróceniem czasu pobytu na oddziale intensywnej terapii, średnio o 5.6 dnia. O taki sam czas krótszy był sam okres wentylacji mechanicznej. Korzystne efekty stosowania wentylacji nieinwazyjnej w przerywaniu wentylacji mechanicznej były szczególnie dobrze widoczne u pacjentów z POChP.

Źródło: Burns KAE, Meade MO, Premji A i Adhikari NKJ. Noninvasive ventilation as a weaning strategy for mechanical ventilation in adults with respiratory failure: a Cochrane systematic review. CMAJ 2013; online ahead of print.